හා පැටියා උදෙන්ම නැගිට්ටා. මුහුණ කට සේදුවා. හොඳටම බඩගිනි වගේ. මොනවාහරි කන්න හිතාගෙන කැරට් පාත්තිය පැත්තට ගියා. ආ මේ තියෙන්නෙ කැරට් හොඳට හැදිලා. සමහර ලස්සන ලස්සන කැරට් අල පොලොවෙනුත් උඩට මතු වෙලා. හා පැටියාගේ කටට කෙල ඉනුවා.
හා පැටියා පොඩ්ඩක් පොළව හාරලා කරත අලයක් ගලවලා ගත්තා. "අපෝ මේ කැරට් අලේ බොහොම පුංචියි නේ. මගේ බඩගින්නේ හැටියට මේක මගේ බඩේ ගෑවෙන්නවත් මදි." හා පැටියා තනියම කියෙව්වා. පුංචි කැරට් අලේ කේන්තියෙන් පැත්තකට දාලා හා පැටියා ආපහු පොළොව හෑරුවා. තව අලයක් ගලවා ගත්තා. "අපෝ මේකත් පුංචි වැඩියිනෙ. මේක මගේ බඩේ බාගයක් පිරෙන්නත් මදි. මේ පාත්තියේ පුංචි කැරට් අල විතරමද තියෙන්නෙ. තව ටිකක් හාරලා ලොකු අලයක් කොහොමහරි ගලවා ගන්න ඕනෙ." හා පැටියා ආපහු පොළොව හාරන්න පටන් ගත්තා.
"මේ පාර නම් විසාල අලයක් ලබෙන්න වගේ. අදිනවා අදිනවා කෝ කැරට් අලේ එන්නේ නෑ." හා පැටියා හොද හුස්මක් අරන් පුළුවන් තරම් හයියෙන් කැරට් අලේ ඇද්දා. කිව්වත් වගේ ඒ පාර නම් හම්බ වුණේ මහා විසාල කැරට් අලයක්. "බුදු අම්මෝ මේකේ ලොකු. මේක මට තනියෙන් කාලා ඉවර කරන්න බෑ. මගේ බඩත් පැලෙයි මේක සේරම කන්න ගියොත්." හා පැටියා ආයෙමත් තනියෙන් කියෙව්වා.
"අපරාදෙ මගෙ මහන්සිය. ඇයි අප්පා. මගේ බඩට හරියන කැරට් අලයක් හොයන්න මේ තරම්ම අමාරුද? අතාරින්න නරකයි. මේ ගැලෙව්වා වගේ තව එකක් ගලවගන්න ඕනෑ." හා පැටියා එයාටම කියා ගන්නා ගමන් ආපහු කැරට් පාත්තිය හාරන්න ලෑස්ති වුණා.
"හෝව්...හෝව්...හෝව්...." පොළොව හාරන්න හැදුවා විතරයි හා පැටියාට කවුදෝ කතා කරනවා ඇහුණා. කෝ කවුද? කොහෙන්ද කතා කරන්නෙ. හා පැටියා වට පිට හැමතැනම බැලුවා. කෝ කවුරුවත් නෑනෙ. "මෙහේ මෙහේ. මං මෙහේ. වටපිට බලලා හරියන්නේ නෑ. උඩ බලන්න." කතාකරන සද්දේ ආපහු ඇහුණා. හා පැටියා උඩ බැලුවා. ආ මේ ඉන්නේ ඉර මාමානෙ. හා පැටියා දිහා බලාගෙන හිනා වෙවී.
No comments:
Post a Comment